Óvænt tenging.

Ég gerði þau mistök í vikunni að vekja athygli vinar míns Andersons hérna í London að Ronaldinho hefði verið kjörinn knattspyrnumaður ársins. Þar sem Anderson er bæði brasilískur og mikil áhugamaður um knattspyrnu hélt ég að það væri vel við hæfi.

,,Nefndu ekki þann mann í mín eyru” - svaraði Anderson að bragði. Ég krafðist að sjálfsögðu skýringa, enda taldi ég viss um að hinn síkáti samlandi hans væri átrúnaðargoð alls þorra manna í Brasilíu.

Það kom á daginn að Anderson hafði eitt sinn att kappi við nefndan Ronaldinho. ,,Það var löngu áður en hann varð frægur” bætti Anderson við, til að undirstrika hógværð sína, sem þegar er orðin mér vel kunn. Til að gera langa sögu stutta þá spilaði Anderson í vörninni þennan dag. Ronaldinho í sókninni. Lið Andersons tapaði 8-0. Ronaldinho skoraði sjö.

Góðu heilli hefur maður ekki þurft að bíða neina viðlíka ósigra það sem af er dvölinni í London. Reyndar er töluverður hamagangur í náminu. Ég náði með fortölum að sannfæra skólayfirvöld í lagadeild London School of Economics að það væri hagur allra að ég skrifaði tvær ritgerðir í stað einnar. Nú er unnið hörðum höndum að sýna fram á kosti þessarar tilhögunar.

Þegar Franz Ferdinand komu til Íslands í september komst ég því miður ekki á tónleikanna. Þá var ég ekki ánægður. Nú finnst mér það hins vegar allt í lagi. Franz Ferdinand eru að spila í London í kvöld.

Heimsóknartími

Þegar ég lá fótbrotinn á því sem nú er öldrunarstofnunin Landakotsspítali skildi ég aldrei af hverju fólk mætti bara heimsækja mig á bilinu 15.00 – 17.00. Í ljósi þess að ég lá þarna hreyfingarlaus og gat lítið gert annað en að lesa og horfa á bíómyndir fannst mér vægast sagt óviðeigandi að geta ekki tekið á móti fólki allan daginn út og inn til að stytta mér stundir.

Vikan sem leið er búinn að vera einn samfelldur heimsóknartími. Það er góð vika. Þar síðustu helgi mættu þau Eggert Páll, Ragnar Jónas og spúsa hans Margrét María til London. Eggert og Ragnar voru staddir hér á vegum KB-banka. Með slíka öðlinga innanborðs á ég bágt með að trúa öðru en að umrædd bankastofnun beri hag og velferð almennings fyrir brjósti í öllum störfum sínum.

Í hópinn slógust enn fremur sómahjónin Árni og Guðrún. Fyrir þá sem ekki vita þá erum við Árni bæði skólafélagar úr lagadeildinni og nú skólafélagar hér. Ég hefði ekki getað haft betri ferðafélaga hér í náminu þótt ég hefði valið hann sjálfur.

Senuþjófur dagsins var óneitanlega Gunnar Árnason, sonur Árna og Guðrúnar, sem brátt verður sjö mánaða. Það er sannarlega tilbreyting að sjá börn í stórborginni (sbr. fyrri færslur um dverga og börn), svo ég tali nú ekki um þegar þau eru svona glaðsinna sjarmatröll.

Á mánudaginn mætti Þorbjörg yfirfrænka mín síðan til borgarinnar. Þorbjörg er óneitanlega ein jákvæðasta manneskja á Íslandi og ómögulegt annað en að smitast af því. Þorbjörg bauð okkur á tælenskan veitingastað í Covent Garden og má segja að það hafi markað upphafið að einni mestu dekurviku sem við hjónaleysin höfum upplifað lengi.

Seinna um kvöldið slógust síðan foreldrar mínir í hópinn. Mikið var nú gott að sjá þau. Til að setja síðastnefnda fullyrðingu í samhengi get ég sagt að það hafi verið betra en bæði maturinn á Sardo og Quirinale sem við borðuðum saman á og markið sem við pabbi sáum Van Persie skora á vellinum á laugardaginn. Viðstaddir vita hvað við er átt.

Heimsóknartrílógíunni lauk síðan um helgina þegar þær Astrid og Gréta, systur Sylvíu bættust í hópinn. Það tók átta ár til þess að kynna mig fyrir þeim systrum. Mikið er ég feginn að það tók ekki meira en rúmlega tvo mánuði til þess hitta þær aftur.


Margrét og Ragnar.


Góðvinur Kiefers Sutherland ásamt höfundi.


Gunnar Árnason.


Þorbjörg frænka og Sylvía.


Mynd af mömmu taka mynd af pabba.


Highbury í allri sinni dýrð.


Þrjár systur.