,,Manstu daginn þegar..."

Þegar maður situr fyrir framan tölvu heilu næturnar og pikkar inn samanofinn texta úr nokkrum fræðigreinum (helst soldið mörgum) því fleiri fræðigreinar því lengri heimildaskrá og því betri ritgerð, kryddar svo þetta með nýrri og feskri hugsun að manni finnst, ef að hún er þá til, þá á maður sér eiginlega ekkert líf.

Ég efast um að ég muni nokkru tíma hugsa manstu daginn þegar ég skrifaði barasta 4 heilar blaðsíður um kerfisflæði, um mína persónulega stefnumótun, um árangursríka hópavinnu, um siðfræði aðgerðarrannsakarans eða biðaraðafræði (allt þetta eitt fag, dýrasta eining sem ég hef tekið).

Ónei, svona dagar hafa engan þannig sjarma yfir sér. Þeim er öllum hægt að slá saman í eitt tímabil. Í mesta lagi getur maður sagt manstu tímabilið þegar ég framleiddi froðutextana miklu. Svona dagar eru til þess að aðrir dagar verði ,,manstu daginn þegar...” Sá dagur verður manstu daginn þegar ég útskrifaðist. Mikið verður sá dagur ljúfur. Þann dag verð ég búin að gleyma þessum degi. Sem er kannski ágætt.