Viðeigandi ávarp – lært af reynslunni

Hér í Bretlandi er mjög auðvelt að vera óviðeigandi gjörsamlega óafvitandi og ómeðvitað (þrjú ó). Nú hefur mér til dæmis verið kennt það hvurnig eigi að ávarpa lærifeður og- konur mínar. En sú kennsla var lærð af reynslunni (e. Learning by doing), en sú aðferð reynist oft hin áhrifaríkasta og þykir móðins í dag.

Ég semsagt sendi tölvupóst til kennarans “John Robert” (köllum hann bara það) þar sem ég ávarpaði hann, virðulega að mér fannst:

“Dear Roberts”

Hann svaraði:
“Ask X. what happened when (s)he called me “Dear Roberts”.

Ég svaraði:
“I did not get hold on X. but I guess it should have been Dear Robert, I apologise”.

Ég náði í skottið á X. og komst að því að sá/sú hafði fengið langan póst með engu essi, svo þetta var líklegast rétt hjá mér. Ég skildi svo sem manninn þar sem mér er oft ruglað saman við einhverja Silvíu sem ég þekki ekki.

Hann svaraði svo:

"In fact, you wouldn't normally address me by my surname unless you were a male of my own age that I had been to school with, and even that is a bit old-fashioned nowadays. It can sound a bit rude otherwise.If you wish to be formal, it's title, then surname. So Mr X, Dr Y, Prof. Z. If informality is OK (which it is with me) then dear John would be normal. However, it's normally safer to be formal until invited to be informal. Some people will be upset by being addressed by their Christian name. If you wish to conduct a controlled experiment, try calling Dr Y by his surname and see what happens. Better still, persuade someone else to try it!"

Ég er enn að hugsa út í það. Afhverju tekur hann sérstaklega fram ”male” sem hann hafði verið í skóla með? Það er samt eitthvað sem segir mér það að það sé ekki viðeigandi að spyrja hann út í það.

Jæja, ég klikka ekki á þessu í framtíðinni.