Að vera B týpa

Stundum öfunda ég A týpur. Heimurinn snobbar fyrir A týpum. Það þykir mjög fínt að vera A týpa. Því fyrr sem fólk vaknar því meiri dyggð er yfir því. Það að einhver hafi vaknað fyrir sjö og farið í sund áður en hann hafi farið í vinnuna gerir hann reffilegri yfir daginn. Eða ef sá hinn sami fór ekki í sundið heldur vaknaði kl 6 til þess að koma saman glærusjóvi sem sýna átti eftir hádegi með samstarfsfélögunum.

Það hefði nú ekki þótt par fínt ef fyrrnefndur hefði vakað langt fram á nótt til þess að klára þetta. Það er ómennska. Því fólk sem vinnur frameftir er í einhverskonar stjórnleysi. Sá sem vaknar, er hafinn yfir það að vera þreyttur og hefur fullkomna sjálfstjórn.

Við Kjartan erum bæði B týpur. Það væri hrikalegt ef annað okkar væri A og hitt B. Sérstaklega þegar að box með rúmum í vegg eru annars vegar. En þegar við erum námsmenn og þurfum ekki að mæta t.d. í tíma þá snýst sólarhringurinn við með tilheyrandi samviskubiti.

Já. Það er bara nett samviskubit í því að vakna kl 12 eða jafnvel 13 þegar fólk á að vera að læra. Um leið og maður vaknar hugsar maður til A týpnanna sem eru ferskar í bragði búnar að læra síðan gvuð má vita hvenær. Þetta veldur því að morgunmaturinn/hádegismaturinn er gjarnar brauðsneið + slatti af kaffi yfir tölvunni. Maður leyfir sér einn bloggrúnt en helst ekki of lengi. Nú svo hefst lestur og skriftir. Það er varla að maður taki pásu því þær á maður ekki inni ef maður vaknar svona seint. Einungis A týpur mega taka pásur. Svo er það kvöldmaturinn sem að er í raun kannski á B mælikvarðanum barasta hádegismatur. Þá tekur kaffi, lestur og skriftir....framm á rauða nótt...af því að maður vaknaði svo seint.