Varúð: Vond fyrirsögn.

“Tilgangsleysi lífsins í röklausum heimi.”- Ég hef rekist á þessu setningu núna stanslaust á netinu í tvær vikur. Þetta er víst fyrirsögn á einhverri umfjöllun um Samuel Beckett.

Ég hef séð þessa setningu áður. Mig minnir að hún hafi verið aftan á safnritinu sem gefin var út með verkum Becketts í þýðingu Árna Ibsens 1987. Gott ef hún var ekki líka notuð í íslensku alfræðiorðabókinni nokkrum árum síðar.

Notkun þessarar fyrirsagnar var ekki til þess fallin að vekja áhuga minn á að lesa lengra.Ef ég man samt kynni mín af Beckett rétt þá er þessari lýsingu á verkum hans ætlað að gefa til kynna að lífið sé nöturlegt, einmitt vegna þess að það sé röklaust og tilgangslaust.

Kannski er það til marks um að ég sé grunnhyggnari en sumir velvildarmenn mínir mundu láta. Öfugt við Beckett finnst mér lífið einmitt sjaldan betra akkúrat þegar maður lifir því hvorki með tilgang né rök í huga.

Í kvöld lét ég á þetta reyna. Um sexleytið tók ég lestina um 15 mínútna leið norður í bæ. Þar hafði ég mælt mér mót við Harry nokkurn, sem ég vissi ekki frekari deili á en að hann hafði símanúmerið 07958102254.

Á leið minni urðu nokkrar tafir þar sem ég mætti rútu. Mikill mannfjöldi safnaðist um rútuna og ég slóst í hópinn. Í hvert skipti sem einhver steig úr rútunni klöppuðu ég og mannfjöldinn eins og við ættum lífið að leysa.

Þegar ég hitti Harry rétti hann mér eftirfarandi bréfssnifsi. Ég mun taka það með mér í gröfina hvað ég borgaði fyrir það.



Eftir fór ég á staðinn sem miðinn gaf til kynna. Það var klukkustund í að tilefni komu minnar hæfist. Ég ætlaði að nota tímann og lesa í Human Rights og Civil Liberties eftir Steve Foster. Þegar á reyndi gat ég ómögulega fest hugann við bókina. Vissulega var tilgangur í að lesa hana, þar sem ég fer í próf úr henni 5. júní. Ég var hins vegar ekki í tilganginum. Ég var í núinu.



Klukkan 19.45 var ég farinn að öskra hvatningaróp til stuðnings mönnum sem ég er ekki einu sinni málkunnugur, þótt ég þekki þá vissulega með nafni. Mér til málsbóta gerðu 30.000 manns hið sama. Ekki gat ég verið félagsskítur.

Eftir það voru sungnar nokkar vel þekktar dægurflugur, með breyttum textum. T.d. “There is Only One Arsene Wenger.” (Lag: Guandalamera) og “We´ve Got the Best Player in the World.” (Lag: He´s Got the Whole World in his Hands.)

Gulklæddu aðkomumennirnir á grasinu fyrir framan okkur fengu hins vegar fremur kaldari kveðjur. Ég ákvað að vera félagsskítur þegar að þeim kom og lét duga að kalla “cheat” ef mér þótti tilefni vera til.

Eftir slímusetur og fræðilegar vangaveltur undanfarna daga var svo sannarlega gott að eiga kvöld þar sem hvorki tilgangur né rök komu neitt við sögu.