Likaminn fyrir lifið.

Stundum held ég að ég geti allt. Það hefur oftar en ekki komið sér vel og ekki vildi ég vera án þessarar hugsunar. Ef ég lít á undanfarna mánuði þá hefur þetta komið sér vel. Það fer ekki nokkur heilvita maður upp á Hvannadalshnjúk í splunkunýjum gönguskóm umkringd fjallageitum í slökkviliðsmannaformi. Né kenna heilli slökkviðsstöð jógastellingar á borð við hundinn og lotus. Hvað þá að taka þátt í róðrakeppni á sjómannadaginn hafandi aldrei stigið upp í róðrabát. Reyndar með úrvalssliði.

Fyrir ca tveimur mánuðum fékk ég þá hugdettu í höfuðið að ná þrekprófi slökkviliðsins. Það er ekki forsvaranlegt að æfa ekki með þennan fantafína tækjasal í kjallaranum í vinnunni. En ég hef sem sagt mætt á hverjum degi í hádeginu í yfir 6 vikur. Það finnst mér slattamikið.

Daginn sem ég og Margrét hófum lyftingaprógrammið vorum við eitthvað að ræða það hvernig slökkviliðsmannaprófið færi fram. Við fengum kynningu á tækinu frá íþróttaþjálfara slökkviliðsins. Hann tjáði okkur einnig það að við gætum aldrei náð prófinu. Kannski var það viljandi en hann náði að minnsta kosti að espa upp keppnisskapið í okkur báðum. Okkur til mikillar furðu tók Svavar þetta til sín fyrir okkar hönd sem einnig var staddur í salnum.

Upp hófst allsherjar átak. Við lyftum og við lyftum og við borðuðum skyr og við lyftum undir stífri og dyggri leiðsögn Svavars sem kenndi í brjósti um okkur og gerðist einkaþjálfari okkar. Ég finn fyrir vöðvum og harðsperrum. Í dag tók ég prufupróf. Það gekk ekki vel. Átakið hefur ekki fært mig nær takmarkinu. Ekki finnst mér það nú hvetjandi.