Bjargvætturinn i grasinu.

Var á leiðinni heim úr vinnu á föstudaginn þegar ég sá hvar lögreglumaður sat digurbarkalega á mótorhjóli og ræddi valdsmannslega við fimm stráka á aldrinum 8-12 ára sem stóðu hnípnir fyrir framan veggjakrot á Ægisgötunni.

Skyndilega greip um sig undarleg tilfinning í mér þar sem ég sat undir stýri í þýska eðalvagninum. Sennilega var það þessi hrópandi skekkja í valdahlutföllum sem voru á svartleðurklæddum lögreglumanninum með sólgleraugun og óttablandinni virðingu drengjanna gagnvart honum sem olli því. Þeir rétt náðu honum í bringu.

Mig langaði mest að snarhemla fyrir framan lögreglumanninn á svipaðan hátt og lögreglan gerir í hasarmyndum, hlaupa út úr bílnum og segja: ,,Ég hef tekið að mér að vera lögfræðingur þessara ungu manna. Drengir, ykkur er algerlega óskylt að svara spurningum hans – sagði hann ykkur það?”

Að loknu þessu samráði við skjólstæðinga mína ætlaði ég síðan að snúa mér að lögreglumanninum og vanda rækilega um við hann. ,,Ert þú að yfirheyra þessa drengi sem sakborninga varðandi meint eignaspjöll? Ef svo er, hefur barnaverndarnefnd verið tilkynnt um yfirheyrsluna svo hún geti sent fulltrúa sinn til að vera viðstaddan, sbr. 4. tölul. 69. gr. laga nr. 19/1991, um meðferð opinberra mála, með síðari breytingum? Er búið að kynna þeim sakarefnið, sbr. 1. mgr. 32. gr. sömu laga? ”

Í framhaldinu hefði ég veitt lögreglumanninum rækilega yfirhalningu um refsirétt. M.a. vakið athygli hans á því að eignaspjöll eru aðeins refsiverð ef krafa kemur fram um það frá þeim sem misgert væri við, sbr. 4. mgr. 257. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940.

Ég man svo vel þegar maður komst í tæri við almennilegt klandur á prakkaraskeiðinu. Mikið gat maður alltaf vonað innilega að einhver fullorðinn birtist til að bjarga málunum. Helst utan úr geimnum. Það gerðist auðvitað aldrei.

Það hefði orðið gaman að verða einu sinni alvöru bjargvættur. Ég var hins vegar að verða of seinn í BYKO. Þurfti að kaupa kassa fyrir flutningana.