Síðastur með fréttirnar.

Chelsea eru Englandsmeistarar. Þeir lesendur sem hafa alls engan áhuga á fótbolta heyrðu það hér fyrst. Aðrir heyrðu það síðastir.

Síðasta setningin gæti orðið tilefni til biblíulegrar ritskýringar. Ég ætla að standast þá freistingu, enda er hún ekki sérstaklega mikil.

Ég fór á leikinn í góðum félagsskap þeirra Árna, Eggerts og bróður hans, svo og Ragnars og Maríu. Eggert útvegaði okkur Árna miða á útseldu verði en markaðsverðið (sem kennt er við svarta litinn) var fjórfalt hærra. Með menn eins og Eggert innanborðs er augljóst af hverju KB-banki hf. er að mokgræða.

Þegar Chelsea fékk bikarinn var spilað lagið “We Are the Champions” með Queen. Það er sennilega með mest óþolandi lögum allra tíma, yfirfullt af ódulinni og sjálfmiðaðri upphafningu. Hið síðastnefnda er allt það sem einkennir slæman sigurvegara.

Þetta leiðir auðvitað hugann að því að það er erfitt að syngja hógværlega um sigur. Það er eitthvað svo miklu göfuglegra að syngja um ósigur. Hvaða lag væri til dæmis meira viðeigandi um örvæntingu liðsins sem fellur um deild en Bohemian Rhapsody (sjá texta).


Ef ykkur vantar lögfræðiráðgjöf um milljarðasamninga þá eru þetta mennirnir sem þið þurfið að tala við.