(Lúxus)- Stund milli stríða.

Núna er ég mitt á milli tveggja álagstoppa. Sá fyrsti er yfirstaðinn. Eftir að ritgerðinni var skilað í gær kíkti ég aðeins út fyrir boxið á útsölurnar og fór svo í klippingu og litun. Það er alveg merkilegt hvað nýju vörurnar í búðunum eru oft girnilegri en þær sem komast í útsöluflokkinn. Ég var orðin nokkuð H&M þurfi þannig að ég skellti mér á tvo læriboli fyrir næsta álagstopp. Fékk mér svo eins og sannri stórborgar-dömu sæmir “latte-to-go” og virti fyrir mér mannlífið.

Hvað ætli það séu margar óskráðar reglur sem maður fylgir, næstum daglega? Gönguhraði fólks er vissulega mishraður líkt og fólk er misjafnt. Fólk þeytist um án árekstra eins og mólikúl þar sem fráhrindikraftarnir sjá til þess að slíkir atburðir eigi sér ekki stað. Þegar sú tilviljun gerist að gönguhraði minn er í algjörlega sama tempói og sá óþekkti aðili sem gengur við hliðiná mér, þá þarf annar hvor aðilinn að hörfa. Annað væri álíka skrítin tilfinning og sjá kínverska-fjölskyldu verja kvöldstund sinni í “Monopoly”. Sá sem er að flýta sér getur í gegnum líkamstjáningu sína gefið til kynna að svo sé statt t.d. með því að líta á klukkuna og greitt síðan úr spori (nema tempóið sé mjög hratt) meðan hinn heldur dregur örlítið úr tempóinu svona til að sína viðleitni. Sama er upp á teningum ef fólk er í breiðri t.d. þegar hleypt er út úr tónleikahöllum. Þá er tilhneiging fólks sú að vera ekki í beinni línu heldru örlítið á skjön við hvert við annað.

Kjartan tók sér svo pásu frá ritgerðarskrifum sínum og hitti mig á Neal street og við fengum okkur færibanda-sushi. Þetta var sannkallaður lúxusdagur. Núna þarf ég og vil fara að byrja á næstu rigerðarskrifum. Þau ættu að vera auðveldari ekki bara vegna þess að ég er komin í æfingu líka vegna þess að eftir hana og rétt áður bíður mín glæsileg gulrót. Tengdó ætla að heimsækja okkur og svo eru þær Sif, Herborg og Sóley á leiðinni.